دوستان که جایِ خود حتّی به فکرِ دشمن است            کمترین لطفش به دشمن دادنِ پیراهن است

از همان شب که چراغِ خیمه را خاموش کرد            عیب پوشی کردنش از نارفیقان روشن است

شک نکن گاهی تَشَرهایش دل از ما می‌برَد            شـیـوۀ حُـر سـازیِ آقا به نـحـو احسن است

خـطبه خـطبه من تَـوَرُّق کـرده‌ام تـاریخ را            گاه الگـویِ تمامِ شـیر مردان یک زن است

چایِ روضه رمزِ مستیِ رسولِ تُرک هاست            این شرابِ کهنه تا روزِ ابَد مرد افکن است

هرکـسی را بَهرِ کاری ساخـتـنـد و کـارِ ما            کفش هایِ سینه زن ها را مرتّب کردن است

بـویِ اسـفـند و گـلابِ دسـتـه‌های سیـنه زن            بویِ خوبِ خاطـراتِ کودکی های من است

هرکسی از هرکجایی اربعین در کربلاست            با من و ایل و تبارم بعد ازاین هم میهن است

اربعین موکب به موکب چایِ شیرین میخورم            آه شیرین تر از آن در کربلا جان دادن است!